შაქარი გემოვნებით და ფქვილი შეზელამდე

ხოფერია და ლომიძე დაძმობილდნენ და თვალზომითა და ხელის ჭკუით, ნუ შიძლება ფეხისაც, მიმოხეტიალისა და სხვა მრავალ მსგავს ადგილთა მოხილვის შემდეგ შეიჭრნენ ნავთსაყუდელში კი არადა სამზარეულოში. აიღეს განუსაზღვრელი ზომისა თუ მოცულობის ჯამი, ან თასი ან ლანგარი ან რაღაც კიდე ამისთანა იქნებოდა იქ, დიდი ეჭვი მაქვს, ჰოდა ასე იყო იყო თუ ამგვარად დაიწყეს... დაიწყეს მარა რა დაიწყეს, თქვიფეს გარომელიღაცფერებამდე, შეაზილეს რამდენსაც შეიზელდა, მიიყყვანეს არაჟნის სისქემდე, მე მაპატიეთ, სქელი არაჟნის სისქემდე. ცოტაც დაითმინეს, სანამ მიღებულმა მასამ ჯამი მეოთხედამდე არ შეავსო... აი აქ კი ჰოი საოცრებავ, ნოესაც და თქვენს მონას თუ არა მორჩილს მაინც, ან არც მორჩილს, ფრიად მნიშვნელოვნად გაუნათდათ და ყოველგვარი მიკიბვ-მოკიბვის გარეშე იკითხეს: კი მაგრამ მე თუ სხვა ზომის ჯამი თუ თასი მექნა, იმაში რა ზომამდე უნდა მივიყვანო-მეთქი? თუმცა ნოე ამაზე არ შეჩერებულა, უფრო ჩაუღრმავდა ამ ფართო მნიშვნელობის საკითხს და არც აცია, არც აცხელა და კატეგორიულად განაცხადა: ეს რაღაც ნივთიერება ამ რაღაც ნივთში რანაირად უნდა მოვათავსო ისე, რომ მეოთხედამდე გავიდესო? საბედნიეროდ უმალვე გაირკვა რომ გამეოთხედება ვერტიკალურად უნდა მომხდარიყო და არა ჰორიზონტალურად, როგორც ეს ნოეს წარმოედგინა... ამ გადახვევის შემდეგ ისევ მივუბრუნდეთ დაძმობილებუთ. ამასობაში ღუმელი გაუცხელებიათ, მაგრამ ცხელიც არის და ცხელიც, მიღებული მასა თითის სისქემდე გაუბრტყელებიათ, მაგრამ თითიც არის და თითიც და ამ ცხელ-ცხელ ღუმელშიც მოუთავსეbიათ. ისევ ლოდინიღა დარჩა, მაგრამ სანამდის, როდემდის? არც მეტი და არც ნაკლები გაყავისფერებამდე ან იქნებ გარძიანყავისფერებამდე...
მე მაპატიეთ, ამდენ საცოდაობას ვეღარ ვუძლებ, საცაა ჩემი ნერვები დანის წვერზე მოთავსდება... მანამ მეყოლეთ კარგად სანამ კარგად გათქვეფილები გადმობრუნებისას გადმოღვრას არ დაიწყებთ.