100,4 ფარენგეიტით

ასჯერ გაგონილის და ერთხელ ნანახის ამბავი უცხო არ იქნება ალბათ. მაგრამ აბა ასჯერ მომსმენი ან მთქმელი მანახეთ სადმე. ნუ ახლა ნათქვამს ნახული რომ ჯობდეს იქნება, ამას კიდე ხო თქმა არ უნდა, თან ბგერის და სინათლის გავრცელების სიჩქარეებსაც თუ შევადარებ ო ო ო ო ო ო
აბა დააღე პირი და თქვი აააააააააა..., გულზე ხელი დაიდე, უფრო ადრე დაინახე თუ გაიგონე? სარკე არ გქონდა? მე მაპატიე, მე მე ვარ რაც... დასრულება მავანთათვის მიმინდია.
ამას ჰქვია მადლია ახლა ამისთვისო, მაგრამ რა? ან დამანახეთ ან გამაგონეთ მაინც, თუნდაც ერთხელ, რაა მადლი და ვისთვისაც გინდა იყოს, ფაქტობრივად, თეორიულად თუ პრაქტიკულად, სულერთია. მადლზე მოგახსენებდით, უფრო სწორად, მინდოდა, რომ მოეხსენებინა ვისმეს, მავანს, კაცსა მას ნეტარს, ვინ არღარა ცოცხალ არს, აი გარდარეული სიყვარული რომ ჰქონდა...
დედამიწის ზურგზე მუნ სადა ზღვისა ჭიპია არაფერი მაოცებს ისე როგორც მომიჯნავე დისციპლინებში ქერო ერთიმეორესთან მოდებაში არა ისეთ რამეებზე ერთი და იგივე სახელი. აი მაგალითად: კილო ქართულ ლინგვისტურ სინამდვილეში. თეორიულად სავსებით და სრულიად თუ არა დიდი ალბათობით მაინც, შესაძლებელ არს იარსებოს ინტელექტუალური შრომის თუ შვრომის შედეგმა სახელწოდებით "კავშირებითი კილო იმერულ კილოში" ან "ბრძანებითი კილო ლეჩხუმურ კილოში" და "თხრობითი კილო მესხურ კილოში"... ნუ ეს დაახლოებით იგივეა, მანძილი და დრო ერთი და იმავე ერთეულით რომ გავზომოთ, უფრო სწორად მათ საზომ ერთეულებს ერთი და იგივე სახელი რომ დავარქვათ და მერე სიჩქარის გამოთვლა მოვინდომოთ, გნებავთ სინათლის, გნებავთ ბგერის და გნებავთ ზებგერითის. ნუ ახლა მთლად იზლერის ბაღთან არ მივალ, მაგრამ დავწვრილმანდები კია და ერთსაც ვიტყვი. მაგალითად ჰიპოტენუზასაც და მეორე ხარისხსაც რომ ვაშლი ერქვას, წარმოვიდგინოთ როგორ აჟღერდებოდა პითგორას თეორემა. ვაშლის ვაშლი კათეტების ვაშლის ჯამის ტოლია. მე მაპატიეთ და ეს ძაღლი პატრონს ვერ იცნობს უფროა, ან გნებავთ გაჭენებულ ცხენს ვერ იპოვნი და ანაც დედა შვილს რო ხელში არ აიყვანს.

ალბათიდან უთუობამდე
მე მოვდიოდი
და ალბათ გაგცდი უსათუოდ.
და ყოველი დან-იდან ყოველ მდე-მდე
გიცდი მას მერე

ოღონდ

დავუშვათ, ჩვენ ვართ წერტილები,
ორი წერტილი.
ჩვენზე ყოველთვის გაივლება წრფე
და მასთან მხოლოდ ერთი;
ისე ჩემზე ან შენზე გამავალ წრფეებს რა დათვლის და რა გამოლევს,
მაგრამ ჩვენი მხოლოდ ერთი იქნება.

თუკი წერტილობა მოგბეზრდეს,
იყავი წრფე,
ოღონდ ნუ იქნები ჩემი პარალელური
და ერთხელ მაინც გადამკვეთ სადმე.

იყავ... ოღონდ იყავი,
რომ ვიყო
და რომ ყოფნა ვერ ვიმყოფინო.

პირად მინდოდი და არა პირის ნაცვალად:
არა მედ,
არა შენად
და მით უფრო არა ამად, მაგად ან იმად...


და აი ასე პირობითად,
იმ პირობით,
რომ პირობებს ვადგენთ
დასაპირებლად,
პირისპირობამდე და პირდაპირობამდე...
ვპირისპირდებით უპირობოდ...

და ასე შენ პირისპირ
ვითავისწინებ თავს...

არ გეჩვენები, როგორც სასურველი ხილვა...
მე ნებით გეჩვენები, გიჩვენებ თავს თვალ-წინ და -ნათლივ.
გიჩვენებ _
ჩემს შენად ვაქცევ დაუკარგავად

.........................

...ვიეულებ.
გიგულებ.
გამცრეც,
დამეღმერთები...
გინატრებდი.
გეძებდი.
მელეოდი,
ვერ ვძლებდი...
მოვიდოდე...
მოთოვდე...
მომეფონო.
მომქარგო...

გამიჩემეულდები
და მინდა
ვეღარ მოგნახო (?!)


// აღარც მახსოვს როდინდელია, სულ ცოტა ალბათ 5 წლის წინანდელი

14.04

2009
გისურვებ...
რას?
უბრალოდ მე შენ გისურვებ: გისურვებ სურვილს, სურვებას, მოსურვილებას და ისევ სურვილს
გისურვებ დროს, რომელსაც კი არ გაატარებ, მასში რომ გაივლი აი ისეთს...
კიდევ გისურვებ ცრემლს და არასოდეს დაგეკარგოს ტირილის ძალა...
სამზერად _ მზეს
საცქერად _ ცას
სავლელად _ გზას
გისურვებ...
რას?


2010
ადამიანი ადამიანს ადამიანურს და ადამიანურად
გისურვებ:
ხარჯვას,
ხარს შუბლზე ჯვრიანს,
კალოს და სამკალს...
სტუმარს,
სტუმრისთვის _ სასთუმალს...
სახლში ბუხარს,
ბუხარში _ ნაკვერჩხალს,
გულში _ ნაპერწკალს...
ეზოში მუხას ანდა ნაძვს,
იქვე ჭას,
პეშვში წყალს,
გზას ქვით დაფენილს კიდეზე ბალახს...
კიბეს და მთვარეს...
სარკმელთან სანთელს,
დაორთქლილ მინას და გარეთ ნისლს...
აი ასე უბრალოდ მე შენ გისურვებ...



lasharela said...

ლელიან :) ვინ გაგაბლოგერა ერთი მაგისი რა ვთქვი მე :)
_____ შენ რაც გინდა ის თქვი... მე კი მითქვამს ზემოთთქმული

შეუვალი 18+ bis ±76

„ობლის კვერი, ოღონდ კვერი და არა 3-4 წლის ბიჭის პასპორტი“
სახადი ორნახადი 40%-იანი Jim Beam არ გეგონოთო, მარტოკინა რომ რა საშაინელებაა და კიკინა რომ არ უნდა გაიკეთო და კიკინი რომ არ უნდა დაიწყო; არამედ რომ უნდა დაჯდე მუხლთაშუაეგრეთწოდებულფლეშკაგაჩრილი, ეს კიდე einfachური ნათქვამია... ის დროა einfachობებს მოვრჩეთ და wichtigობებს მივაპყრათ საჩინონი ეგე სასმენელნი და უფროისღა რაიც გენებოთ... ყველაფერი კი იქედან დაიწყო, ბიჭი ჩაიწი ან არ ჩადიხარო რომ უთხრეს, ისიც რომ ჩაიწია და ისიც და კიდეც რომ ჩავიდა, უთმო თავი და უმკერდო სხეული ჩაიტანა... მაგრამ ეს იყო იქ, შუაგულ კავკასიაში, უფრო კონკრეტულად საქ-ოში, კიდეეევ უუუფრო კონკრეტულად დედაქალაქსა მისსა შინა თბ-ში და ci certo BADAGONI თუ დავლიე და, თუ სწორად მახსოვს, სადღაც გორგასალისა და პეტრე ბაგრატიონის ძეგლთა , ცხენთა თუ ფეხთა შუა. ამან თქუა, იმან თქუა, აქ თუ კიდევ ბევრი თუა... რუსის ტრაკში კბილები არ გეგონოთ, ჩემთვის ნიორივითიაა. დავასკვენ-დავანაფსკვენე, რომ ვამპირი არა ვარ, რამეთუ მიყვარებიეს მე ნიორი, არადა ღამე ისე კარგად არ მძინავს, მთვარის ფაზების მიუხედავად, ვამპირსაც რომ შეშურდება.
ჩემმა ჭეშმარიტებამ სულის ღაფვა დაიწყო და სანამ მარილზე წასულა და სანამ მე მარილის საყიდლად წავსულვარ, აბა ასე დაუმარილებლად ხომ არ გავისტუმრებ, ჭეშმარიტებაა ბოლოსდაბოლოს, ის დროა შოკოლადს გეახლოთ, მე იმ შოკოლადზე მოგახსენებთ, პასპორტუჩვენებლად რომ არავინ მომაშავებს აქ, ცენტრალურ ევროპაში, თუ უფრო დავzoomავთ გერმანიასა მას შინა, კიდევ უფრო _ ნორდ რაინ ვესტფალენში, სადღაც კოლნ-ბონის გადასახვევთან Populiს „ფილიალ“ REWEში... ჰოდა აქ ამ, ბოდიში მომიმითხოვია და, შუაგულ ევროპაში რამდენჯერაც თუნდაც 4%მდე ალკოჰოლის შემცველი პერორალური გამოყენებისთვის განკუთვნილი სხვადასხვა კონსისტენციის უსულო ბიოDingით "მეკასე" დეიდებო-ბიძიებოს მივადგები და ისინი კიდე მომეტებულის ღიმილით მზერას მომპაყრობენ და ჩემი de iure ასაკის გამარკვეველ-დამადასტურებელ პასპორტს მომთხოვენ ძალუმად მინდება ისევ იქაური შუაგულ კავკასიელი 3-4 წლის ბიჭი მეგონოს თავი, რომელსაც პასპორტი მყარი კონსისტენციის ბიოფოტოჩარტყმული 32 გვერდიანი გადასაფურცლი ნივთი კი არა, სხეულის ის ნაწილი ჰგონია, რომლითაც ჯერ მხოლოდ ერთ იმ მოთხოვნილებას იკმაყოფილებს, რომელსაც ბიოლოგიის დისციპლინა ფიზიოლოგია შეისწავლის.
3-4 წლის პასპორტიან ბიჭს შუაგულ კავკასიაში დავტოვებ, შუაგულ ევროპაში კი არადა Microsoft Wordში ჩაinsertებულ ± 76-ს მივუბრუნდები, ნებითა მით თქუენითა, რომელიც ბიჭი ჩაიწის თვითმფრინავი ეგონა, ქვემორე ხელით მომწერს კიდე საფლავის ჯვარი...
მოკლედ რაღაც მეთქმევინებოდა, არადა ეს ოხერი სიტყვები სადღა წავიდა? ვგონებ, იქ, სადაც რუსებს კბილები სულაც არ სჭირდებათ... რაც არ უნდა wichtig იყოს სათქმელი ესე ჩემი, სიტყუათა მათ უმალ ლომის უკანალში მოვიძიებ, სადაც როგორც მავანნი ამბობენ, განძიც მოიძევაო, ვიდრე ხსენებულ რუსისაში... განსაკუთრებით შენ, მკითხველო, არ გეგენოს ნაცისტურ-რასისტული იდეებით ვიყო შეპყრობილი?! განა ვერ დაინახე, რომ განძი იგი ჩემი რუსის უკანალში გავუშვი და ახლა ესე რუსნი დადიან ზაპოროჟეცებივით . ზაპოროჟეცი კი , როგორც მოგეხსენებათ, ყოფილი საბჭოთა ინდუსტრიის ის მიღწევაა საბარგული რომ თავში აქვს და მამომაძრავებელი ძრავი კი, კარგად მოგეხსენებათ სადაც...
ამას ჰქვია სად ერეკლე და სად რაიც გინებთ, ანუ 3-4 წლის ბიჭის „პასპორტი“...
P.S. თანამეროვე ქართულილი ტესტური გამოცანა ციკლიდან „ქართული ანდაზები“
აბა რა არის?
დავდივარ და დამაქვს
ა)არცერთი პასუხი არ არის სწორი
ბ) პასპორტი_ ausweis
გ) Jim Beam
დ) მაკრატელი
ე) რაიც გენებოთ
სწორ პასუხს იპოვით ზაპოროჟეცის მატორთან, მე მაპატიეთ ძრავთან...

Présent-ის გარეშე

იმდენს ვეცადე Imparfait რომ Plus-que-parfait-დ მექციე, Futur dans le passé გამიხდი...

დამარცვალება, დაცლა და ცვალება

ჩემს მძივს ჩემ ყელზე
კრიალოსნად როცა მარცვლავდი
და მარცვალ-მარცვალ მიმარცვლავდი
ფრთხილად
და ლბილად,
რომ სხვა ზღაპარში ყველაფერი მთავრედება აქ და
რომ მე ვიწყები …

…გული არ მწყდება
გულზე მწყდება მხოლოდ მძივები
და მარცვალ-მარცვალ გემარცვლები
გრილად
და ლბილად.
თუ ზღაპარივით დაგიმთავრდი
ვარ თანაც არ ვარ

…გამოგიგონებ მეზღაპრედ და
შენც მომიგონებ,
ვიქნები
აქა-იქ
მარცვალ და მარცვალ
და მარცვლებს შორის ამომისუნთქავ.

_სინათლეს ვხედავ! _ ჩვენ ტყეში ვართ! _რა უნდა აქ დუბლი ვეს?

კალენდართან შეხმატკბილებული ურთიერთობით ვერასდროს დავიკვეხნიდი ან რა საჭიროა კვეხნა, არ ვიცი არ ვიცი, ჩემო ღმერთმანი რამ ჰამბავია...
ნეტა რა მინდოდა?
ააააა, შედეგი არ მოჰყოლია და კმაყოფილიაო...
ისევ ჩემსა და კალენდარს შორის ღრმად ფესვგადგმულ და ძვალსა და რბილში გამჯდარ უთანხმოებას თუ არა შეუთანხმებლობას მივუბრუნდე, ჯობს, ასე ვჰგონებდე იქნება მე და ასე იქნებოდეს იქნება უმჯობეს.
ეს შეგრძნება, ზოგად დაკვირვებებს თუ გადავავლებ არა თვალს, არამედ გონს, წელიწადში ორჯერ მეწვეოდა, ჩემს დაბადების დღეზე და ახალ წელს.ახლა კი მეტისმეტად უდროო დროს შემომიცუცქდა, ჯერ ერთი რომ დღე არაა ახლა და მით უმეტეს დაბადაბის და მით უფრო უმეტეს ჩემი და მეორეც _ ისევ კალენდარულ მონაცემებზე დაყრდნობით, ახალი წელი არც თუ დიდი ხნის ჩავლილია, წლის ჩავლისა რა მოგახსენოთ და თვე კია გასული.
არა, ეს უშედეგობით კმაყოფილება მაინც რაა ჰა?
ახალწლურდაბადებისდღეურად ვიჭედები დროში და არის მხოლოდ ახლა, რომელიც იყო და რომელიც უნდა იყოს და ეს ახლა სულაც არ არის ახლა... დაახლოებით ისევე, როგორც მე რომ მე იმიტომ ვარ, შენ რომ შენ ხარ და ის _ ის და რომ არ იყოს ის და რომ არ იყო შენ, რომც ვყოფილიყავი მე არ ვიქნებოდი. და ღამეც იმიტომ არის ღამე, რომ თენდება და გათენებაც იმიტიმ არის გათენება, რომ მერე დაიბინდოს. თვალები იმიტომ მაქვს, რომ ზოგჯერ მღვიძარემაც დავხუჭო და წარმოვიდგინო: რომ ვარ და არ ვარ მარტო, რადგან მარტო ვიქნებოდი მაშინ, თუ მივატოვებდი ან მიმატოვებდნენ, მე კი ასეთი ვინმე არც არასდროს მყოლია... წარმოვიდგინო, რომ მე ვარ სიზმარი დროდადრო რომ მისიზმრებ ხოლმე, ანდა ვისიზმრებ...
შედეგი? არა არის, მაგრამ კმაყოფილიაო.
ჩემი უდღეური შეგრძნება კი ისევ მასურვილებს ვიფიქრო კარზე, რომელიც გადის აივანზე, და ეს აივანი აივანი მანამ გგონია, სანამ მასზე გახვალ. აი გახვედი. იცი, რომ უკან კარია, რომელიც მანამ გგონია კარი, სანამ უკან მიუხედავ, შინ შებრუნებას დააპირებ. უკვე მიბრუნდი და სარკმელია...
კმაყოფილებიც ისევ არიან, შედეგი კი არ არის მაინც...
შენი წილი მთვარეც ჭიქაში მყავს შენახული, მაჯაზე ისევ გვირილის დასრესილი გულის სურნელი ამდის, გარეთ -8 გრადუსია, საათი 3სთ-სა და 23წთ-ს აჩვენებს, კალენდარი 31 იანვარს, მე კი მაინც ვერ გავიგე "შედეგი არ არის,მაგრამ კმაყოფილია"ს არსი და აზრი, გნებავთ ფილოსოფია...