Les sanglots longs
Des violons
De l'automn
Blesse mon coeur
D'une langeur
Monotonne
Tout suffocant
Et bleme, quand
Sonne l'heure.
Je me souviens
Des jours anciens
Et je pleure.
Et je m'en vais
Au vent mauvais,
Qui m'emporte
Deca, dela,
Pareil a la
Une feuille morte.
# 1
შემოდგომისთვის
ვიოლინოთ
გრძელი გოდება.
გულს მიშაშრავდა
დარდეულის ერთფეროვნებად.
სულთ გაკრთომისას
ფერთ შრტობისას
ზარი მზარავდა;
და მოგონება
ძველთა დღეთა
ცრემლი მბზარავდა.
გულბოროტ ქარებს
ავედევნე,
მივალ აქდან...
მკვდარ ფოთლის მიმსგავსს
მაფარფატებს
მე მწუხარება.
# 2
უსასრულოდ დაჰქვითინებს
ვიოლინო
შემოდგომას
და გულს მიღრღნის
მწუხარებად
დარდი გამიერთფეროვნა.
სუნთქვაშემცბარს,
ფერგადამკრთალს
საათების რეკვა მზარავს;
გარდასულ დღეთ
მოვიგონებ,
დამდინდება ცრემლი ღვარად...
წავალ სადმე,
ქარის ზუზუნს
გადავყვები
ფოთლის დარად.
პოლ ვერლენი.
