Chanson d' automne

Les sanglots longs

Des violons

De l'automn

Blesse mon coeur

D'une langeur

Monotonne

 

Tout suffocant

Et bleme, quand

Sonne l'heure.

Je me souviens

Des jours anciens

Et je pleure.

 

Et je m'en vais

Au vent mauvais,

Qui m'emporte

Deca, dela,

Pareil a la

Une feuille morte.

# 1

შემოდგომისთვის

ვიოლინოთ

გრძელი გოდება.

გულს მიშაშრავდა

დარდეულის ერთფეროვნებად.

სულთ გაკრთომისას

ფერთ შრტობისას

ზარი მზარავდა;

და მოგონება

ძველთა დღეთა

ცრემლი მბზარავდა.

გულბოროტ ქარებს

ავედევნე,

მივალ აქდან...

მკვდარ ფოთლის მიმსგავსს

მაფარფატებს

მე მწუხარება.

                                                      

 # 2

  უსასრულოდ დაჰქვითინებს

ვიოლინო

შემოდგომას

და გულს მიღრღნის

მწუხარებად

დარდი გამიერთფეროვნა.

სუნთქვაშემცბარს,

ფერგადამკრთალს

საათების რეკვა მზარავს;

გარდასულ დღეთ 

მოვიგონებ,

დამდინდება ცრემლი ღვარად...

წავალ სადმე,

ქარის ზუზუნს

გადავყვები

ფოთლის დარად.

                                               პოლ ვერლენი.