vendredi 25 septembre 2009

...

დღე მიმწუხრი უერთურთოდ

                   გვიღამდება,

ულმობელი გვიდგას ჟამი.

ბუთა დროში, როცა დედა მართვეს მალავს,

სიყვარული არის შენთვის ადრიანი.


მახსოვს შენი ნაბიჯები სულ პირველი

უსიცოცხლო ამ ჩემს სახლში

ნამცხვრითა და იელებით.


მკრთალ-ყმაწვილი

სუნნელებდი ტყის ფურცლებით

და ზეცათა ღრუბელებით.


მეძვირფასებ-მეტოლები...

თქვენში სული ცოცხალია,

მე კი - ...

მე ხომ სიტყვებს,

მე ხომ ბეჭდებს შევტრფი.

                                /მარინა ცვეტაევა/

Aucun commentaire:

Enregistrer un commentaire