დღე მიმწუხრი უერთურთოდ
გვიღამდება,
ულმობელი გვიდგას ჟამი.
ბუთა დროში, როცა დედა მართვეს მალავს,
სიყვარული არის შენთვის ადრიანი.
მახსოვს შენი ნაბიჯები სულ პირველი
უსიცოცხლო ამ ჩემს სახლში
ნამცხვრითა და იელებით.
მკრთალ-ყმაწვილი
სუნნელებდი ტყის ფურცლებით
და ზეცათა ღრუბელებით.
მეძვირფასებ-მეტოლები...
თქვენში სული ცოცხალია,
მე კი - ...
მე ხომ სიტყვებს,
მე ხომ ბეჭდებს შევტრფი.
/მარინა ცვეტაევა/
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire